ഒരു പോസ്റ്റ്മോഡേൺ പ്രണയലേഖനം

ലുകേഷ്യ, 

ഞാൻ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു.
ആറ്റികുറുക്കിയ വരികൾ കൊണ്ട്
നിന്നെ ഞാൻ വർണ്ണിക്കില്ല
ആറ്റിൻ വക്കിലെ
കൂമ്പിയ ആമ്പലിലാണെന്റെ കണ്ണുകൾ.

ലുകേഷ്യ,

നിന്റെ നഖപ്പാടുകൾ

എന്റെ ഉദരത്തെ

അസ്വസ്ഥമാകുന്ന

ചൊറിച്ചിൽ.

ഓർമ്മയുടെ
ആദ്യത്തെ
കുന്നിറങ്ങുമ്പോൾ,

ലാറ്റിൻ സുന്ദരികളുടെ
പ്രബലത

സ്വപ്നം കണ്ട കഥ

നിന്നെ കേൾപ്പിച്ചപ്പോൾ,

ഒളിഞ്ഞുനിന്നു

മുതുകിൻ മറുകിൽ തൊട്ടപ്പോൾ,

റോസിന്റെ ഇതളുകൾ

പിഞ്ചി കളഞ്ഞപ്പോൾ 

ലുകേഷ്യാ,

നന്നെ ഞാൻ 

ഈ അര്ദ്ധനിശീഥിനിയിൽ

പ്രണയിച്ചുപോവുന്നു.